ئه‌بووسه‌عیدى خودرى خوالێ ى ڕازى بێت ده‌فه‌رموێ: (كَانَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ، إِذَا اسْتَجَدَّ ثَوْبًا سَمَّاهُ بِاسْمِهِ عِمَامَةً أَوْ قَمِيصًا أَوْ رِدَاءً، ثُمَّ يَقُولُ: اللَّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ كَمَا كَسَوْتَنِيهِ، أَسْأَلُكَ خَيْرَهُ وَخَيْرَ مَا صُنِعَ لَهُ، وَأَعُوذُ بِكَ مِنْ شَرِّهِ وَشَرِّ مَا صُنِعَ لَهُ)[1]
پێغه‌مبه‌رى خوا صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ كه پۆشاكێكى نوێى بۆده‌هات به‌ناوى خۆیه‌وه ده‌كرد جا عه‌مامه بووایه یان دشداشه یان چاكه‌ت و پاشان ده‌یفه‌رموو، خوایه سوپاس بۆ تۆ، تۆ پۆشته‌ت كردمه‌وه پێى ، خوایه داوات لێ ده‌كه‌م به‌خێر بۆم بگێڕیت و ئه‌و خێره‌م به نسیب بكه‌یت كه بۆى دروستكراوه، خوایه په‌ناده‌گرم به‌تۆ له خراپه‌یه‌ك كه له‌م پۆشاكه دابێت هه‌روه‌ها له‌وخراپه‌یه‌ى بۆى دروست كراوه ......
[1] ئەبوداوود(٤٠٢٠)، ترمزى (١٧٦٧)، نەسائی (١٣٨٢)حەسەنە (صحيح فقە السنة ٣/٢٠)