1- قرآن – چه حروف و چه معنایش- کلام خداوند بزرگ است. قرآن، مخلوق نیست؛ از سوی خدای بزرگ، نازل شده و به او باز میگردد. قرآن، معجزه است و حجّتی است بر صداقت کسی که بر او نزول، یافته است (یعنی پیامبر). قرآن تا روز قیامت، محفوظ و مصون خواهد بود.
2- خداوند دربارهی هر مسألهای و هر زمان و به هر کیفیّتی که بخواهد تکلّم میکند و سخن میگوید.
3- نفسی دانستن کلام خداوند یا اینکه گمان شود قرآن، حکایت، عبارت، مجاز، فیض یا چیزهای مشابه به این امور است گمراهی و انحراف به حساب میآید و گاه به مرتبه کفر میرسد.
4- هر کس منکِر بخشی از قرآن گردد یا مدّعی نقص یا زیاده و
یا تحریف آن شود کافر است.
5- قرآن باید بر اساس قواعد و اصولی که در منهج سلف، وجود دارد شرح و تفسیر گردد و این امر تنها با دید و رأی، قابل انجام نیست؛ زیرا چنین عملی (تفسیر به رأی) ازجمله نسبت دادن بدون علمِ سخنی به خداوند است. تأویل قرآن به تأویلات باطنیه و مشابهینشان کفر است.
6- قاعدهی سلف در شرح و تفسیر نصوص قرآن و سنّت، این است که این عمل بر اساس قواعد زبان عربی صورت میگیرد و اثبات صحّت حدیث بر اساس قواعد محدّثین انجام میشود که جهت برّرسی و تحقیق احادیث، بنا کردهاند.